Contractering


Praktijkhouders/zorgaanbieders binnen de eerstelijns zijn dé ondernemers binnen de zorg. Zij worden het vrije ondernemerschap grotendeels ontnomen door de zorgverzekeraars, de overheid en vele andere instanties. Zij zijn verplicht ieder jaar contracten af te sluiten met de zorgverzekeraars, anders krijgt de patiënt de behandelingen, waar hij recht op heeft, niet (geheel) vergoed.

De praktijkhouder is via dit contract aan allerlei regels gebonden. Zorgverzekeraars bepalen in hoge mate de prijs van een behandeling en nóg belangrijker: de kwaliteit van die behandeling en de plaats waar die behandeling zal moeten plaatsvinden.

Reductie van zorgkosten heeft reeds effect laten zien in de eerstelijns zoals thuiszorg, fysiotherapie en huisarts.. De zorgkosten door medische specialisten en medicatie zijn gestegen (1 miljard per jaar). Besparing zou gerealiseerd worden door meer zorg in de eerstelijns te laten plaatsvinden ipv de dure tweedelijns.
Het is niet langer de zorgaanbieder, die op basis van kennis en ervaring de juiste behandelingsmethode kiest voor de klant, maar de zorgverzekeraar, die dat doet vanuit een heel ander uitgangspunt: geld!

  • Voor ZZP’ers is het nu (nog) onmogelijk om een contract aan te gaan, omdat de zorgverzekeraar simpelweg hen die gelegenheid niet biedt;
    De ZZP’er zou een contract moeten kunnen aangaan, zonder al de regelgeving die nu te complex is. Om deze groep te stimuleren zou er nieuwe wetgeving aangenomen moeten worden die kijkt of een ZZP’er voldoende jaarinkomen genereert of meerdere contracten afsluit om het inkomen te bewerkstelligen. Dit bevordert de economie en zal meer ZZP’ers aantrekken die betere zorg willen geven zonder kopzorgen.
  • Zorgaanbieders hebben niet de mogelijkheid hun eigen prijs, kwaliteit en voorwaarden te bepalen;
    Men levert de grip op de praktijkvoering in. De marktwerking heeft niet het beoogde resultaat behaald, zou dus terug gedraaid moeten worden naar de oude situatie. Zorg is een aangelegenheid van de Staat. Wel moet er gekeken worden naar een betere versie dan de voorgaande in het kader van wetgeving en versoepeling van ingewikkelde procedures.
  • State of art behandeling valt veelal onder het niet te contracteren domein;
    Door middel van standaardisatie van protocollen wordt veel tijd en geld bespaard. Het wiel behoeft niet iedere keer weer opnieuw te worden uitgevonden. Hoger opgeleid zorgpersoneel kan meer overstijgend denken.
  • Voor een zorgaanbieder is het een tijdrovende en ingewikkelde klus om uit de vele zorgverzekeraars, die op hun beurt ook nog weer vele contractopties aanbieden, het beste contract te kiezen;
    Hier zou een versoepeling wederom moet gelden. Een versimpeling van contracten en meer samenwerking tussen zorgverzekeraars zou dit bewerkstelligen.
  • Niet-gecontracteerde zorg wordt slechts gedeeltelijk of niet vergoed door de zorgverzekeraar;
    Wil men de behandeling vergoed krijgen, dan is de verzekerde verplicht om naar een gecontracteerde zorgaanbieder te gaan.
    Wettelijk wordt 75 % vergoed, echter de zorgverzekeraar heeft de ruimte om zelf het normtarief te bepalen. Praktisch zijn er daarom zorgverzekeraars die 50 % dus 15 euro van de gemiddeld 30 euro vergoeden, omdat zij een laag normtarief hebben ingesteld. Hierdoor ontstaat er een belemmering van de marktwerking tussen niet-gecontracteerde fysiotherapeuten en gecontracteerde fysiotherapeuten. In de aanvullende verzekering mogen zorgverzekeraars zelfs 0 euro vergoeden. Dit is in het verleden gebeurd bij Zorg & Zekerheid en de Friesland.
  • Declaraties en zorgaanbieders;
    Zorgaanbieders moeten aan het einde van de maand hun declaraties indienen bij de zorgverzekeraar door middel van verzamelstaten. Daarna wordt de afhandeling van de declaraties pas in gang gezet. Het gevolg daarvan is: twee tot drie maanden wachten op het geld.
  • Bangmakerij;
    De zorgverzekeraars moeten onmiddellijk stoppen met het verkondigen van de onwaarheid, dat fysiotherapeuten, die geen contract hebben afgesloten, niet capabel genoeg zijn!

De zorgaanbieder moet de mogelijkheid worden geboden om de rekening naar de patiënt te kunnen sturen cq de patiënt direct te laten pinnen na de behandeling. De patiënt declareert de behandelingen bij de zorgverzekeraar. Contractering geeft een hoop administratie, dat een hoop tijd en geld kost en niets oplevert.