Sinds enige tijd schrijf ik blogs. Deze zijn merendeel gericht op de zorg, maar vooral op het zorgstelsel. Mateloos verbaas ik mij (zacht uitgedrukt) hoe dit beleid wordt gevoerd. Vaak krijg ik het idee, dat dit stelsel niet is gericht op patiëntenzorg, maar om zoveel mogelijk mensen, vaak zonder enige kennis van het medisch handelen, aan het werk te houden. Hoe ingewikkelder hoe beter!
Systemen, zoals DBC en DOT, worden ingevoerd en in stand gehouden om zoveel mogelijk geld uit een declaratie te halen. Het woord ‘upcoding’, dat in mijn ogen een frauduleuze handeling is, wordt gewoon toegepast. Sterker nog: het is terug te vinden in de woordenboeken als onderdeel van de opbouw van een zorgdeclaratie.
Het gevoerde beleid binnen de ouderenzorg, jeugdzorg, mantelzorg, gehandicaptenzorg is in en in triest. Er wordt weer een paar uur in de Tweede Kamer doelloos over en weer gebakkeleid en men gaat weer over tot de orde van de dag. Geen partij is gericht op oplossingen met andere partijen, maar op problemen! Als men nu eens begint met vooruit te kijken en niet links en rechts om zich heen.
Bij ieder debat in de Tweede Kamer over het zorgstelsel komt steeds een klein onderdeel aan de orde, waarover eindeloos wordt gediscussieerd en vervolgens weer een pleister op wordt geplakt. Naar het grote geheel wordt niet gekeken.
“Je kunt de bladeren van een boom blijven poetsen,
maar als de wortels verrot zijn, krijg je ze nooit aan het glimmen”.
Gedurende 38 jaar heb ik mij dag en nacht ingezet om het zorgstelsel eenvoudiger, gebruiksvriendelijker en goedkoper te maken, zowel op de werkvloer als in de functie van directeur beheer van een samenwerkingsverband van 44 ziekenhuizen. Deze organisatie heb ik eigenhandig opgebouwd om meer efficiency in de (basis)gegevens te creëren. Veel hebben we bereikt, maar het beleid veranderde in 2005 met de invoering van het nieuwe zorgstelsel. Als je vergelijkt hoe het medisch-administratief handelen en het declaratiecircuit eerst was en dit volledig uit de hand liep na de invoering van de nieuwe declaratiestructuur met DBC’s (Diagnose Behandel Combinatie), dan reizen de haren te berge! Omdat de DBC ook niet het juiste systeem bleek te zijn is men overgegaan op DOT (DBC’s opweg naar transparantie).
Daarbij doet zich nog het feit voor, dat er geen vergelijk met andere landen mogelijk is, Alle landen om ons heen en Australië en de VS gebruiken DRG’s (Diagnosis Related Groups). Deze gegevens zijn onderling uitwisselbaar. De EU heeft er bij Nederland al meerdere malen op aangedrongen om cijfers te leveren. Onmogelijk! Wat gaat er nu gebeuren, er worden conversietabellen opgesteld, dat duizenden mensuren gaat kosten. Maar de DBC’s blijven gehandhaafd, ondanks dat DRG’s transparanter en goedkoper zijn.
De minister heeft verschillende malen aangegeven, dat de patiënt een duidelijk leesbare nota dient te ontvangen. Dit is zo niet mogelijk. De tekst op de declaratie heeft drie mogelijkheden: kleine, middelgrote of grote ingreep. Meer is er niet uit te halen. Daarnaast heeft de minister het gehele declaratiegebeuren gedelegeerd aan de zorgverzekeraars. Die hebben de zeggenschap gekregen hoe, waar en wanneer een patiënt behandeld wordt. De enorme gebouwen van deze organisaties, de honorering en alle faciliteiten reizen de pan uit. Komt men niet uit met de zorgpremie, dan gaat toch gewoon het jaar daarop de premie omhoog! Iedere burger betaalt via de zorgpremie, de belastingen, het eigen risico en de eigen bijdrage ongeveer € 5.800 (vijfduizendachthonderd euro) per jaar.
Een ander punt waar ik vraagtekens bij zet is het volgende. Er werken circa 1,4 miljoen mensen in de zorg (cijfers CBS 2013), daarbij komen nog de mensen die in dienst zijn bij de zorgverzekeraars, VWS, andere overheidsinstellingen, externe management- en consultancy bureaus en alle al dan niet gesubsidieerde organisaties. Wie betaalt dit alles? De burger! En wie heeft er niets in te brengen, zelfs niet over zijn eigen gegevens? De burger!
Ondertussen gaat men verder met het EPD, het landelijk schakelpunt en zorgverzekeraars die gaan bepalen waar en wanneer en óf een patiënt nog wel geholpen wordt.
Het aantal aan organisaties, die aan het infuus van de zorgkosten hangen, stijgen met de dag. Er worden al bedragen genoemd voor administratieve ondersteuning van ruim 30 miljard euro per jaar! Dit gaat volkomen fout. Als er niet rigoureus wordt ingegrepen, dan betaalt binnen 5 jaar een bijstandsmoeder of een gezin met het minimumloon, de helft van het inkomen aan zorg, dat, mijns inziens, voor een groot deel in de verkeerde zakken terecht komt.
Nu kan ik blogs blijven schrijven tot ik een ons weeg, maar dit heeft toch niet het gewenste effect. Het Zorgplan, dat ik in overleg met de eerstelijnszorg heb geschreven, heb ik naar de Tweede Kamer gestuurd. Reactie: geen! Toch zal dit plan een hoop verbetering voor de patient en de zorgverlener kunnen brengen en de zorgkosten goedkoper maken. Wellicht gaan de ogen bij de beleidsvoerders nog eens open en stappen ze van die kokervisie, partij- en vriendjespolitiek af!
Ik ben er sterk van overtuigd, dat er voor het zorgstelsel een andere koers moet worden ingeslagen. De lapmiddelen, die men nu hanteert, zullen alleen leiden tot meer registratie en explosieve toename van de zorgkosten!
